Deli

     Kar beyazı deli,hem yanıldığını anlıyor,hem de haklı olduğunu aynı anda..Deli olduğunu düşünmekte haklı,çünkü o gerçek bir deli olacak kadar farklı..Ama bir yerlerde çok yanılmış işte, hem de çok!

 

    O değilmiş tamamen beyaz olan, kendi siyahını hiç göremedikçe..Kendi lekeleriyle yüzyüze gelmekten hep korkmuş ve tam da bu lekelermiş, onu ezen siyah ve sıcak ayaklar. Kimse değil bu delinin yüreğini acıtan, kendisiymiş aslında..
    Bir taraftan da, deli olmayı seviyor işte bu küçük kız. Ama aciz bir deli olmayı kabul etmeyecek kadar da akıllı! Yada akıllı olmayı isteyebilecek kadar umutlu..Yada...
    Deliler hep umutlu değil midir zaten?
    Umut etmek, vazgeçmeden umut etmek değilmidir delilik?
    Olsun varsın! Bu küçük eller, küçük ayaklar delice üşümeyi ve koşmayı seviyorlar işte...
    Ama artık bir karar verdi, başarabileceğini umut edip yine delilik gösterdiği bir karar...
    'Beyazım, bembeyazım' diye haykırmayacak artık. O kendi siyah lekelerini görecek ki, başkaları da önünde eğilecekse, siyah-beyaz yaşamayı başarabildiği için eğilsinler!
    O an gelip deli kızın umutları gerçeğe ulaştığında, beyazı ezen hiçbir siyah, soğuğu ezen hiçbir sıcak olmayacak. Ne onunkiler, ne de bir başkası...İşte belki ozaman herşey daha renkli olacak.
   Haydi deli kız, koş! Siyahlarınla tanışma vaktidir...Delirme vaktidir şimdi...

   Not: Tam da hatırlamadığım eski bir zamanda, biraz kendimi dinlediğim bir anda, uykuya dalmadan önce defterime karaladığım, geldiği gibi çıkıveren küçük bir yazıdır. Kötü de olsa seviyorum..Eskileri sevdiğimi söylemiştim ya!