Birden..
Büyüdük aniden..
Çocuktuk hepimiz..Saftık, cesurduk, mutluyduk evet...
Ama dahası hayat bize karşı daha hoşgörülüydü galiba...
Hayaller kurardık,
sadece kurmak bile mutlu ederken bizi
Gerçekleşmeleri de hiç zor görünmezdi gözümüze...
Belki de daha küçük şeylerle mutlu olabildiğimiz için
Hayallerimiz de kabul görüyordu çoğu zaman..
Büyüdük aniden...
Kirlendiğimiz büyük gerçek...
Mutlu olabilmeyi unuttuk...Küçük ama bizim için dünyalara bedel hayalleri unuttuk..
Hayal kurmak bize yük olmaya başladı..
Büyüdükçe..
Küçüldü dünyamız...
2 yıl önce
5 yorum:
Çocukken hep "bebeklere renkleri nasıl öğretiyolar ki lan" diye düşünüp dururdum. Renkleri öğretenler meğer çocuklarmış, büyüyünce anladım..
Evet gerçekten öyle...
Renkleri bile görmeyecek kadar yoruluyor bedenimiz ruhumuz büyüdükçe...Çocukken o renkler ne büyülü gelirdi bize kimbilir...O yüzden hepsini görürdük, eksiksiz...
Çocukların enerjisine hayran oluyorum çoğu zaman...Yeni bir renk görebilmek için bütün gün yorulmadan ve hep gülümseyerek koşabiliyorlar...
of çok güzeL bir yazı ya..
Tabir Ederken kim biLir nasıL da öyLeydik nasıL da böyLeydik diyoruz demekki hakkaten o kadar unutmuşuz o hisLeri.. :( üzüLüyorum..
Teşekkür ederim 'bir tanıdık'..beğenmene sevindim..zaten yaşadığımız herşeyi unutuveriyoruz, geçen herşey için 'şöyleydi, böyleydi' diye konuşuyoruz...Özlediğimiz şeyleri yaşamaya devam etmektense, sadece özlemek daha kolay sanırım...
KirLenmemizden doğan bir şey midir ki bu hani yaşadıkLarımızın üstünü örtüp sakLıyor; anımsarken tasvir edebiLmek biLe kifayetsiz kaLırken; kaLdı ki bir daha yaşayabiLmek, bu gerçekten başarı oLurdu herhaLDe..
Yorum Gönder