Bugün çok sevdiğim birisinin ölüm haberini aldım...
Bekleniyor artık ölümler, aniden gelmiyor çoğu, acı veriyor daha çok!
Ölüm gerçeğinden korkmayan ve normal karşılayan birisi olarak,
Böyle zamanlarda, onunla her yüz yüze gelişimde,
Her saniye kafamı patlattığım, şuursuzca çalıştığım, üzüldüğüm, belki oturup ağladığım
Her şey boş geliyor...
Ama böyle...En büyük ölüm acısında bile...
Birgün gelir karnı acıkır insanın...
O zaman anlar ki...
Yaşamak zorundadır...
3 yorum:
aynen soyledigin gibi hersey hem boş hem dolu hemde zorunlu ..
ölüm, insanların kelime dağarcığının sonu.. en muhteşem zekanın bile dize gelişini izlediğim o büyülü gösteri..
ben onu bir doğum gibi özümsedim.. o da beni öylesine sevdi, bu yüzden ayrılık nedir bilmeyiz ikimiz de..
başın sağ olsun peri... kaçımız, ne kadar farkındayız hayatın, çevremizde olup bitenlerin? ne kadar sevdiğimizin, bizi sevenlerin? ölümse öyle gerçek ki... insanın yüzüne çarpıyor ayaz gibi!
Yorum Gönder