sakla yaralarını kimse acıtmasın bir daha...

Şöyle bir bakıyorum etrafıma...
Hepimiz sanki sırtında tıklım tıkış okul çantalarıyla dolaşan
Yorgun küçük çocuklar gibiyiz...
Kimimiz renkli cicilerimizin...
Kimimiz gıcır gıcır takım elbiselerin
Kimimiz de ne bulursak
Onun üzerine takıyoruz ağır çantalarımızı...
Sonra bizim gibi bir yorgun çocuk daha görüyoruz
O anda gizliyoruz yorgunluğumuzu
Zıpır çocuklar oluveriyoruz...

Herkesin içinde kalan yaraları var...
Hep dalga geçiyoruz hayatla...
Değiştiriyor kimi tavrını hayat boyu...
Belki doğrusu budur
Bilemiyorum...
Ama soruyorum işte bazen
(hep bir sorum var zaten)
Ne kadar doğru kendimizi bu kadar kandırmamız?
Yaralar temizlenmezse
Kirletmez mi ruhu?
Yaraların acısını umursamadığını zannederken
Başkalarını yaralamaz mı insan?