Bir süredir blog u açıyorum, birşeyler yazayım diyorum, sonra ekrana bakıp bakıp kapatıyorum. Belki söyleyecek çok şey var, belki de aslında hiçbirşey yok. Bilemiyorum.
Az önce kaktüsümün dikenlerini severken buldum kendimi...Hala iyiyim, sorun yok...
Kendimi çözmeye çalışıyorum, sonra bunun için uğraşasım da gelmiyor...İçim bir sürü şey söylüyor sanırım, ama dinleyecek halim de yok açıkçası...Öylece susuyorum, olduğum yerde duruyorum...
İş durumlarına gelirsek, olma ihtimali çok yüksek olan bir iş olmadı, gayet de ruhumu okşadı olmadığı haberini almak...Sevgili işverenim olmadığını haber verirken bütün yeteneklerimi ve kendimle ilgili bildiklerimi, düşündüklerimi yerden yere vurdu bir güzel...
Neyse işte...Kendimi hiçbir işe yaramıyor gibi hissediyorum ara ara...Sonra 'yok canım,okadar da değil' diyorum, kendimi mi kandırıyorum?Bilmiyorum...
Yazdıklarıma bakılırsa gerçekten boşluktayım galiba...'Yorumsuz' kalıyorum hayata bu aralar!
3 yorum:
Bahar yorgunluğu sanırım. geçicidir sanırım. Evet evet sanırım..
bazen insanın kendi kendine kalıp kendini dinlemesi, ne durumda olduğunun farkına varması,isteklerini gözden geçirmesi gerekiyor.
"nadas"
Kendini dinlemek, ne istediğini bilmek..Farkına varmak...Zor biraz aslında...Belki de bazen tehlikeli...
Benim için bu durum bahar yorgunluğunun ötesinde...Yorulamama yorgunluğu mu desem?Yıllar sonrasının fazla zorlayıcı boşluk duygusu...Geçicidir umarım..Evet evet umarım...
Yorum Gönder