geçmişten...

Bütün gün bir yandan bilimsel çeviri yaparken, her yarım saatte bir 'susam sokağı' ndan bölümler izledim. Tv'de Cedric izledim (bayılıyorum velete), sonra bir ara 'Red Kit' çıktı karşıma, deymeyin keyfime...

Bu kadar çocukluğuma dönmüş, pek bi neşelenmişken geçmişten bazı anılar yazayım dedim...

* Ben bebekken oldukça uzun bir süre hiç saçım çıkmamış...Annem beni gezdirirken gören amcalar 'Aman da aman benim oğlum askere de gidecekmişş' diye severlermiş...İyiki 'göster bakayım amcalara' diyen manyak zihniyetlerle karşılaşmamışım :) Sonra saçlar bir çıkmış ki sorma blog...Kıvrıla kıvrıla çıkınca zor oluyor tabi, saçları da anlamak lazım...

* Sonra biraz daha büyümüşüm ama neredeyse 2 buçuk yaşıma kadar tek kelime etmemişim...Doğal olarak endişelenen annem ve babam doktor doktor dolaşmışlar ve en sonunda 'hiç bir problem yok, canı isteyince konuşur' denmiş...O zamanlar annemin yerinde olsam zeka problemim olduğunu fln düşünürdüm herhalde...Sonra beni kendi halime bırakmışlar ve bir gün Bursa'dan Ankara'ya teyzem ve annemle otobüs yolculuğu yaparken, teyzeme dönmüşüm 'şen şuş ben konusçam' demişim...Bunu izleyen 6 saat boyunca bir dakikadan fazla susmamışım, neler anlattığımı sordum ama takip etmelerinin olanaksız olduğunu söylediler...'Lütfen sustururmusunuz çocuğunuzu, bebek var uyuyamıyor' diyen öndeki yolcuya teyzem 'hanımefendi çocuk 2 buçuk yıldır biriktirmiş, ben bunu nasıl susturayım' diye cevap vermiş...Eee tabii konuşacaksan tam konuşacaksın neymiş öyle 'anne' 'baba' 'mama' :D

* Ben çocukken pirzolaya 'saplı et', çatala da 'dişli kaşık' dermişim...

* Hiçbir şey yemezmişim, annemin anlattığına göre yolculuğa çıktığımızda ağzıma zorla bir lokma verirmiş, yolculuk sonunda arabadan inince aynen tükürürmüşüm...Allahım nasıl bir işkencedir kimbilir, çocuğum bana çekmesin istiyoruuum...

* Biraz daha büyüdüğümde (çok da büyük değil canım 4-5 yaşlarında sanırım) birgün annem beni sürekli bir koridora, bir cama gidip gelirken görmüş...Sonra biriktirilen bozuk paraları avuçlayıp avuçlayıp camdan aşağıya attığım anlaşılınca annemin şaşkın ve kızgın bakışlarla napıyorsun sorusuna 'onlar bozuk, o yüzden atıyorum' cevabını vermişim...Sivri zeka özelliğimi kullansaymışım ne yaratıcı işler yaparmışım kimbilir...

Şimdilik bu kadar çocukluk anısı yeter blog...Daha çok vardır ama ben gidip odamdaki oyuncakları toparlayayım (cidden hala odamda bir sürü oyuncak var) :))

--Sanırım hala çocuk yanımı kaybetmediğimi anlayan tek kişi ben değilim...Son görmeye gidişimde 3 yaşındaki yeğenim bana oyuncaklarından birisini hediye etti sonra da ' ama burada kalsın, buraya gelince oynarsın' dedi... :D