üzerimize rengarenk hamurlar ekleyerek büyütüyor hayat...

Hayat garip gerçekten...Arsız biraz...
Oyun hamuruyla oynar gibi şekilden şekle sokuyor insanı...
Çocukluğumdan beri hep fazla iyi niyetli, herkesi sevmek, iyilik yapmak için can atan bir sevgi pötürcüğü oldum :)

Hayat zorluklar yaşatıyor insana alıp başını gittiğinde...Tek başına yüzleşmeye başladığında...
Ama bu zorluklar insanın kendi içinden gelmedikçe aynı iyi niyet ve saflıkla atlatılabiliyor...
Sonra büyük umutlar ve cesaretle tercihler yapıyoruz...
Ben de bundan seneler önce tercihler yaptım...
Bu tercihleri yaptığımda çok da güçlü değilmişim, o zaman öyle olduğumu zannetsem de...
Uzun zaman hayal kırıklıklarına isyan etmek, gözyaşı dökmek ve yorulmakla geçti...
Ama sonra kendi tercihlerimin ve düşüp kalkmalarımın getirdikleri ve götürdüklerini kabul edebilmeyi, dahası sevebilmeyi öğrendim...Ehh biraz daha büyümüştüm...
Ama hep çocuk olmayı sevdi bir yanım...
Hayatı çok fazla düşünmeden, planlamadan, getirip götürdüklerine pek takılmadan yaşamaya başladım...
Kırık umutlara ve yorgunluğa perde çekmekti belki amacım...
Sonra birkaç gün önce; yıllardır bitmesini beklediğim bir dönemin sona ermesine ve emeklerimin karşılığını bir şekilde almama sadece iki hafta kaldığını öğrendim...
Ne kadar mutluluk verici OLMALI değil mi?
Evet sevinmeliydim, ama boğazıma düğümlendi birşeyler, nefes alamadım...
Okadar isyan etmiştim, o kadar emek vermiştim...Bitmemesine kızmıştım...Bitiyordu işte...
Ama o kadar alışmıştım ki hayatımın bu dönemine; daha fazla yıpranmamak için onu okadar benimsemiştim ki...
Bitmesi için sadece 2 hafta olması çok korkutucu geldi...
Sonra anladım ki: herşey başlıyor ve bitiyor...her biten şeyin ardından yeni, yepyeni birşey başlıyor...
Orta yolu bulmalı insan...
Herşeyin değerini bilmeli, tadını çıkartarak yaşayabilmeli...
Herşeyi sevmeyi ama hiçbir şeye alışmamayı öğrenmeli!